در فرهنگ نامه ها واژه انسان از اُنس مایه می گیرد که خود ریشه در سرشت اجتماعی بشر و تمایل طبیعیش به زندگی جمعی است.
زندگی تنها و بی پیوند، با فطرت انسان و کشش های عاطفی اش همخوانی ندارد. این تجلی اندیشه و روح تعهد است که انسانی، خود را در قبال همنوعان رنج دیده و قربانیان فاجعه ها ، متعهد و مسئول احساس می کند.
گروه مددکاری وابسته به “جامعه مستقل زنان در وین ” از سال 1986 فعالیت خود را برای حمایت از زنان و خانواده های مهاجربه اتریش آغاز کرد. در طی این سالیان زنان بسیاری در این گروه همکاری وفعالیتهای زیادی داشته اند.
با گسترش فعالیتهای این گروه در ایران نام “کانون آوای یاری” که پروژه های گسترده ای را در بر میگرد انتخاب شد.
کانون آوای یاری تا شهریور سال 1399برابربا اوت 2020 با نام بنیاد فردوسی فعالیت میکرده است.
کانون تاکنون پروژه های زیادی را در مناطق محروم و دوردست در استانهای مختلف ایران حمایت کرده و به این حمایت ادامه میدهد.